Gemme.
Persoonlijk vind ik niet dat we in het markiesje, als zijnde een "gezelschapshondje", te veel jachtinstinct moeten toelaten. Verder is het blaffen van een markiesje een eigenschap die we in de gaten moeten houden, het schelle kefje is niet bepaald een prettig gehoor. Zoals bij elk klein ras moeten we ook binnen de markiesjespopulatie oppassen voor te veel familiebanden; o.a doordat veel reuen voortijdig worden gecastreerd, en omdat (te) vaak gekozen wordt voor alleen de mooiste reuen. Zouden zoveel mogelijk markiesjesreuen de kans krijgen toch minstens een keer te dekken, zou er al een veel ruimere genenpool ontstaan. Daarbij is het ras nog niet gesloten, dwz er mogen nog markiesjesachtige hondjes ingevoegd worden-na (goed)keuring uiteraard-, maar helaas blijken die moeilijk te vinden.
De markiesjes zijn nog een vrij gezond ras. Wel hebben we inmiddels te maken met PRA (een oogziekte die uiteindelijk lijdt tot blindheid), cataract (staar), patellaluxatie (los knieschijfje), distichiasis (oogharen die richting oog groeien en zo irritatie kunnen veroorzaken). Voor het (mogen) fokken wordt zorgvuldig gescreend op deze ziektes. Voor de PRA-variant die voorkomt bij de markiesjes is er gelukkig een DNA- test beschikbaar, die vroegtijdig kan aantonen of een dier het betreffende PRA-gen heeft of niet.
Gelukkig kwam ik op een gegeven moment in contact met de eigenares van Gemme (geregistreerd als Yip). Gemme bleek niet alleen een schitterende reu, maar ook gezond, en met een erg prettig karakter. Na contact via mail, telefoon, en uiteindelijk een kennismakingsbezoek, besloten we er samen voor te gaan.
Gemme op de uitkijk in een holle boom
locatie: Hegebeintum
Geen opmerkingen:
Een reactie posten